Sąd w sprawie przeciwko Millennium zasądził na rzecz frankowiczów niemal każdą uiszczoną złotówkę oraz CHF.

Miło nam poinformować, że wygraliśmy sprawę frankową naszych klientów przeciwko Millennium, co ważne z teorią dwóch kondykcji – sąd zasądził niemal każdą złotówkę i CHF wpłacony przez naszych klientów na rzecz banku. Aktualnie mamy w toku blisko 80 spraw, zatem liczymy, że takich informacji będziemy mieli więcej.

Przed Sądem Okręgowym w Warszawie, w dniu 9 września 2020 r., w sprawie kredytobiorców frankowych prowadzonej pod sygnaturą akt III C 1326/17, w składzie orzekającym w osobie sędzi Agnieszki Rafałko, Sąd stwierdził nieważność umowy kredytowej, stosując jednocześnie popieraną przez naszą kancelarię teorię dwóch kondykcji.

Sprawa zawisła przed Sądem od 2017 r. i dotyczyła umowy kredytu indeksowanego do waluty CHF z 2008 r. zawartej z Bankiem Millennium S.A. Zasadniczo Sąd w całości podzielił punkt widzenia prezentowany przez pełnomocników naszej Kancelarii i w rozstrzygnięciu zasądził na rzecz Kredytobiorców niemal każdą złotówkę, którą wymienieni wpłacili na rzecz Banku tytułem spłaty kredytu przez cały okres kredytowania. Wyrok zasądzający jest konsekwencją ustalenia przez Sąd przesłankowo, że umowa zawarta pomiędzy Stronami jest w całości nieważna. Sąd w tym przypadku zastosował bardziej korzystną dla Kredytobiorców teorię dwóch kondykcji do wzajemnego rozliczenia świadczeń po unieważnieniu umowy. Wartość udzielonego kredytu opiewała na kwotę 578 tys. zł, zaś Kredytobiorcy dotychczas spłacili ok. 450 tys. zł – spłaty dokonywane były w początkowym okresie spłaty kredytu w złotówkach, a następnie bezpośrednio w CHF. W ustnych motywach Wyroku, Sąd wskazał, iż umowa podlegała unieważnieniu z uwagi na zawarcie w jej treści przeliczeniowych klauzul indeksacyjnych.

Dalsza argumentacja zmierzająca do wykazania wadliwości umowy nie była przedmiotem uwagi Sądu, gdyż klauzule indeksacyjne stanowią samoistną i wystarczającą przesłanką do stwierdzenia nieważności umowy. Sąd uznał, iż zagwarantowanie Bankowi w umowie prawa do jednostronnego ustalania kursów walut obcych w Tabeli kursowej Banku stanowi niedozwoloną klauzulę umowną. Klauzule umowne nie wiążą konsumenta i podlegają eliminacji z umowy, zaś w polskim porządku prawnym brak jest przepisu dyspozytywnego, który mógłby zastąpić wyeliminowane z umowy niedozwolone klauzule umowne. Sąd wskazał również na bardzo istotną kwestię – wynikającą wprost z orzeczenia TSUE w sprawie p. Dziubak (C-260-18), iż decydująca dla oceny skutków istnienia w umowie niedozwolonych klauzul umownych jest wola i interes kredytobiorcy. W rozpoznawanej sprawie wyraźną wolą Kredytobiorców było unieważnienie umowy, nie zaś jej tzw. „odfrankowienie”. Unieważnienie umowy było leżało również w interesie Kredytobiorców. Na wyraźne wezwanie Sądu, Kredytobiorcy przed zamknięciem rozprawy złożyli do akt pisemne oświadczenia, z których wynikało iż chcą unieważnienia umowy oraz że zdają sobie sprawę z możliwych konsekwencji wynikających z takiego unieważnienia umowy.

Szerszą argumentację Sądu zapewne poznamy po otrzymaniu uzasadnienia Wyroku na piśmie i z pewnością tą argumentacją podzielimy się z Państwem na naszej stronie internetowej.

Link do sentencji orzeczenia zamieściliśmy w tym miejscu.

Nie czekaj, skorzystaj z przycisku poniżej i wyślij nam umowę do bezpłatnej i niezobowiązującej analizy.

Spodobał Ci się wpis? Zobacz podobne artykuły:

Rafał Olejnik

Rafał Olejnik

Adwokat, Partner zarządzający kancelarią Dowlegal. Wieloletni praktyk. Doradca zarządów wielu spółek, w tym spółek notowanych na giełdzie papierów wartościowych. Pasjonat ochrony interesów członków zarządu (czasem jednak stający po drugiej stronie) oraz właścicieli działalności gospodarczych, który stoi na stanowisku, że priorytetem dla każdego przedsiębiorcy powinna być konieczność ochrony tak interesu spółki, którą zarządza, jak też, a może przede wszystkim, interesu osobistego.