Główne motywy rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r.

Poniżej w tekście prezentujemy zasadnicze motywy rozstrzygnięcia, które dotyczyło uchwały Sądu Najwyższego w składzie siedmiu sędziów Izby Cywilnej w sprawie o sygnaturze III CZP 6/21.

Pełna treść komunikatu znajduje się na stronie SN pod linkiem w tym miejscu.

W dniu 12 maja na stronie internetowej Sądy Najwyższego zamieszczone zostały zasadnicze motywy, którymi kierował się Sąd Najwyższy podejmując uchwałę, której nadał moc zasady prawnej, mianowicie:

Zakres Uchwały był determinowany Wnioskiem Rzecznika Finansowego, co oznacza, że jej przedmiotem mogło być tylko częściowe określenie reżimu roszczeń restytucyjnych związanych z całkowitą bezskutecznością umowy kredytu, spowodowaną zastrzeżeniem w niej niedozwolonych postanowień umownych (art. 3851 § 1 k.c.). Uzasadnienie Wniosku pozwalało stwierdzić, że wątpliwości Rzecznika dotyczyły przede wszystkim zależności między roszczeniami obu stron o zwrot świadczeń spełnionych na podstawie takiej umowy jako nienależnych (art. 410 § 1 k.c.). Dotyczyły też wymagalności tych roszczeń, w szczególności roszczenia kredytodawcy o zwrot kapitału, od której zależy m.in. rozpoczęcie biegu przedawnienia oraz dopuszczalność przedstawienia wierzytelności do potrącenia. W tym zakresie wiązały się ze szczególnym charakterem sankcji, którą dotknięte jest niedozwolone postanowienie umowne i sama umowa, jeżeli bez niedozwolonego postanowienia nie może wiązać.

Uchwała dotyczy wykładni prawa krajowego, gdyż co do zasady określenie szczegółowych reguł odnoszących się do stwierdzenia niedozwolonego postanowienia umownego i konkretnych skutków tego stwierdzenia podlega temu prawu. Tym niemniej została podjęta z uwzględnieniem wiążących wskazówek wynikających z dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich i orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zgodnie z tymi wskazówkami niedozwolone postanowienie umowne należy co do zasady uznać za nigdy nie istniejące, w związku z czym nie może ono wywoływać skutków wobec konsumenta, a zapłacone na jego podstawie kwoty są nienależne i podlegają restytucji. Jednakże konsument może sprzeciwić się wyłączeniu niedozwolonego postanowienia, udzielając na nie dobrowolnej i świadomej zgody.

Stosownie do dotychczasowego orzecznictwa Sąd Najwyższy stwierdził, że wskazówkom tym czyni zadość sankcja polegająca na tym, że niedozwolone postanowienie umowne jest od początku, z mocy samego prawa, dotknięte bezskutecznością na korzyść konsumenta, który może udzielić następczo świadomej i wolnej zgody na to postanowienie i w ten sposób przywrócić mu skuteczność z mocą wsteczną. Działanie sankcji z mocy prawa sprawia, że sąd ma obowiązek uwzględnić ją z urzędu, a jej stwierdzenie ma charakter deklaratywny. Charakterystyka ta odpowiada co do zasady sankcji określanej prawniczo mianem bezskuteczności zawieszonej.

Umowa, która nie może wiązać bez niedozwolonego postanowienia – o czym decydują obiektywne kryteria wynikające z prawa krajowego – jest w całości bezskuteczna, a w konsekwencji konsument i kredytodawca mogą żądać zwrotu świadczeń spełnionych na jej podstawie jako nienależnych (art. 410 § 1 k.c.). Roszczenia stron mają charakter odrębny (niezależny), co oznacza, że nie ulegają automatycznie wzajemnej kompensacji i konsument może żądać zwrotu w całości spłaconych rat kredytu niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu zwrotu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu. W tej kwestii Sąd Najwyższy potwierdził stanowisko wyrażone w uchwale z dnia 16 lutego 2021 r., III CZP 11/20.

Zarazem Sąd Najwyższy przyjął, że kredytodawca może żądać zwrotu swego świadczenia dopiero od chwili, w której umowa kredytu stała się trwale bezskuteczna, do tego bowiem czasu jej skuteczność pozostaje w zawieszeniu na korzyść konsumenta. W czasie tego zawieszenia przedawnienie roszczenia restytucyjnego kredytodawcy nie może rozpocząć biegu. Przedawnienie zaś roszczenia restytucyjnego konsumenta nie może rozpocząć biegu – zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej – zanim konsument dowiedział się lub, rozsądnie rzecz ujmując, powinien dowiedzieć się o niedozwolonym charakterze postanowienia.

Sąd Najwyższy wyszedł z założenia, że całkowita bezskuteczność umowy kredytu staje się trwała (definitywna) wtedy, gdy należycie poinformowany o niedozwolonym charakterze postanowienia (bez którego umowa nie może wiązać) i jego konsekwencjach konsument nie wyraził świadomej i wolnej zgody na postanowienie, a jeżeli utrzymanie umowy jest możliwe po jej uzupełnieniu – sprzeciwił się temu uzupełnieniu. O należytym poinformowaniu zaś można mówić wtedy, gdy konsumentowi udzielono w sposób obiektywny i wyczerpujący informacji o konsekwencjach prawnych, jakie może pociągnąć za sobą bezskuteczność niedozwolonego postanowienia, w tym – ewentualnie – o będącej jego następstwem bezskuteczności całej umowy i jej konsekwencjach.

Ze względu na wartość, jaką jest pewność prawa, Sąd Najwyższy uznał, że o braku zgody konsumenta na postanowienie można mówić nie tylko w sytuacji, w której wyraźnie zgody tej odmówił, ale także wtedy, gdy nie wyraził jej w rozsądnym czasie od udzielenia mu należytej informacji. W takim też tylko czasie może sprzeciwić się udzieleniu mu ochrony przed definitywną bezskutecznością umowy.

Zasadniczo jednym z ważniejszych elementów rozstrzygnięcia pozostaje kwestia przedawnienia roszczeń banku wobec kredytobiorcy i tak Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że bank może żądać swojego (odrębnego od kredytobiorcy roszczenia) dopiero od chwili, w której umowa stała się trwale bezskuteczna, przy czym pojęcie „trwale bezskuteczna” nie znane dotychczasowej doktrynie.

W praktyce trudno jednoznacznie oznaczyć cel, jaki przyświecał Sądowi Najwyższemu, albowiem umowa kredytowa w ocenie praktyków naszej kancelarii była i jest nieważna od daty jej zawarcia.

Jednocześnie można wyciągnąć drugi wniosek, iż bieg terminu przedawnienia roszczenia konsumenta nie może się rozpocząć zanim konsument dowiedział się  lub powinien dowiedzieć się o niedozwolonym charakterze umowy, zatem pozwala to na przyjęcie, że okres 10 letniego terminu przedawnienia, pierwotnie liczony dla każdej wpłaty kredytobiorcy z osobna, powinien być liczony od daty konsultacji z prawnikiem. 

Nie czekaj, skorzystaj z przycisku poniżej i wyślij nam umowę do bezpłatnej i niezobowiązującej analizy.