„Frankowicze nie mają moralności…”

Po pierwsze

Interes banku

Zarządy banków kładły duży nacisk na sprzedaż tychże produktów, albowiem instytucje te, wbrew ściśle wyszczególnionych w ustawie Prawo bankowe, elementów wynagrodzenia, tj. odsetek oraz prowizji, pobierały bezprawnie również kwoty związane ze spreadem (różnica pomiędzy kursem kupna, a kursem sprzedaży). Oczywiście grono przeciwników i tutaj ma swoje zdanie nie mające odzwierciedlenia w ustawach twierdząc, że bank to nie instytucja charytatywna.

Banki zarabiały wbrew ustawie Prawo bankowe również na spreadach, czego nie mogły robić.

Oczywiście, że nie, niemniej udzielając kredytu, bank w danych warunkach świadczył ściśle określoną usługę, natomiast jej ramy definiuje art. 69 Prawa bankowego, zatem w konkretnym stosunku prawnym bank nie był kantorem i nie miał prawa pobierania dodatkowych profitów tytułem kupna i sprzedaży waluty, która de facto była zapisem księgowym.

Po drugie

Interes doradców

Jednoznacznie machina udzielania kredytów (pseudo)walutowych była rozbudowana na masową skalę – doradcy finansowi udzielali kredytów każdemu kto miał potencjał zaciągnięcia takiego zobowiązania, a że łatwiej w odpowiednim czasie było otrzymać kredyt we „franku” niż w walucie polskiej, doradcy potencjał mieli ogromny. Nie wspominamy o tym, że doradcy niejednokrotnie mieli wyższe prowizje od tak udzielonego kredytu w porównaniu do kredytu udzielonego w polskich złotych.

Po trzecie

Bagatelizowanie ryzyka przez rządzących oraz doradców finansowych

Doradcy finansowi byli osobami aktywnie uczestniczącymi początkowo w analizie sytuacji finansowej kredytobiorców i na tej podstawie dobierali „odpowiedni” produkt dla kredytobiorcy. Z praktycznego punktu widzenia to właśnie doradca finansowy przekazywał prawdziwe lub zakrzywione informacje kredytobiorcy – informacje, na podstawie których niejednokrotnie kredytobiorcy dokonywali wyboru i dziś niektórzy doradcy finansowi sami relacjonują, że duży nacisk zarządy spółek kładły na rekomendowanie kredytów w walucie. Nie wspominamy już o tym, że doradcy (niezależnie czy pracujący jako pośrednicy w obrocie, czy też doradcy kredytowi w bankach) na pytanie o dokumenty dotyczące ryzyk (kursowego i dotyczącego oprocentowania), niejednokrotnie bagatelizowali te oświadczenia kredytobiorców, zaznaczając, że są to dokumenty wymagane przez zarząd/dyrekcję ale nie warto się tym przejmować dlatego, że „frank szwajcarski jest najbardziej stabilną walutą”. Sami rządzący bagatelizowali problem – przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości Przemysław Gosiewski w lipcu 2006 r. bardzo negatywnie oceniał rekomendację S Komisji Nadzoru Finansowego, zaznaczając, że będzie ona w sposób nieuzasadniony ograniczała dostęp kredytobiorców do kredytów walutowych, zatem jeżeli sami rządzący nie widzieli zagrożenia, dlaczego to zagrożenie miało być w pełni jasne dla każdego kredytobiorcy…?

Po czwarte

Brak zdolności kredytowej w polskich złotych

Na uwagę zasługuje jeszcze jeden fakt – z racji niższego oprocentowania kredytu raty kredytów walutowych były realnie niższe. Biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia kwoty wolnej po wszelkich obciążeniach kredytowych, oczywiście kredytobiorcom z racji niższej raty finalnie zostawało więcej wolnych środków na bieżące wydatki, zatem analitycy przychylniej oceniali zdolność kredytową kredytobiorców wnioskujących o kredyt we franku szwajcarskim. Skutkiem takiego sposobu myślenia była zdolność kredytowa pod warunkiem udzielenia kredytu we franku, przy braku zdolności kredytowej w polskich złotych, zatem te absurdalne sytuacje doprowadziły do tego, że niektórzy kredytobiorcy w istocie rozpatrywali wybór w kategoriach 0-1, tj. wezmę kredyt we franku lub nie wezmę w ogóle.

Po piąte

Należy wyraźnie rozróżnić świadomość ryzyka od nieuczciwych postanowień w umowach

Nie można przy ocenie sytuacji „frankowiczów” pominąć najważniejszego aspektu, który dopiero od niedawna rozróżniają również sądy orzekające w sprawach kredytobiorców frankowych – czymś zupełnie innym jest świadomość kredytobiorców w zakresie ryzyka walutowego lub jej brak, a czymś zupełnie innym jest wprowadzanie kredytobiorców w błąd, wprowadzaniem do umów kredytowych zapisów umożliwiających jednostronne kształtowanie zobowiązania poprzez odnoszenie kursu sprzedaży, tj. kursu po którym kredytobiorcy spłacali swoje miesięczne zobowiązania do kursów regulowanych w tabelach kursowych banków, na które to tabele wpływ miała wyłącznie jedna strona i jeden podmiot – bank.

Należy odróżnić świadomość ryzyka od niedozwolonych zapisów w umowach

Nie wspominamy już o tym, że niezależnie od tego czy kredyt był denominowany w polskich złotych, czy też indeksowany do waluty, w praktyce kredytobiorcy na własne oczy nie widzieli i szansy zobaczyć waluty nie mieli. Pozostawiamy otwarte pytanie czy tę walutę widział bank, czy też był to po prostu zapis księgowy.

Nie czekaj, skorzystaj z przycisku poniżej i wyślij nam umowę do bezpłatnej i niezobowiązującej analizy.